Papraća u širem smislu obuhvata niz zaselaka smještenih na sjeveroistočnim obroncima planine Borogova i u dolini rječice Papraće, od Bijele zemlje i Kameničkog brda do Rudnika i Borogova. To su zaseoci: Papraća (Odžaci), Velika njiva, Zidonje, Džanojevići, kao i Bašići i Vidakovići (koji se ponegdje zovu i Borogovo ili Naborogovo). Pravom Papraćom obično se smatra naselje oko izvora istoimene rječice, sastoji se od zaseoka Odžaci neposredno iznad njega, i nekoliko društvenih objekata, manastira i kuća ispod izvora.

Naselje se pominje već u prvim osmanskim popisima u XVI vijeku, u popisu nahije Birče u okviru Bosanskog sandžaka iz 1604. godine, kao selo Papratina sa 20 kuća i prisutnim stanovništvom, među kojima se pominju i kaluđeri, ali i muslimansko stanovništvo. Papraća je poznata i po istoimenom manastiru, koji se u historijskim izvorima prvi put pominje polovinom 16. vijeka, tačnije u popisu oko 1540. godine kao crkva, a 1547. godine kao manastir.

U popisu (defteru) iz 1851. godine u Papraći je bilo 7 muslimanskih kuća (domaćinstava). Smatra se da se od toga 5 kuća odnosi na familiju Ferhatbegović, iako su tada navedene po prezimenu izvedenom na osnovu imena očeva i djedova. Navedene su kuće sa nosiocima: Ibrahim sin Saliha (Salihbegović) (sa sinovima: Ibrahimom i Jusufom), Osman sin Šabana (Šabanović) (sa sinovima: Rašom i Zulfikarom), Omer sin Šabana (sa sinom Mustafom), Hasan sin Bektaša (Bektašević) (sa braćom Rustemom i Abdijom), kao i Jašar sin Mahmuda (Mahmudović). Dvije kuće su se odnosile na familiju Kuduzovića: Ibrahim sin Murata (sa sinovima: Salihom, Sulejmanom i Abdijom) i Ahmed sin Murata (sa sinovima: Mehmedom, Mušanom, Hasanom, Alijom i Mahmudom). Od muslimanskih familija, osim Ferhatbegovića i Kuduzovića, krajem 20. vijeka u Papraći (Odžaku) su prisutni i Salihovići, Hasanovići i Rašidagići, kao i Zahirovići (u dijelu prema zaseoku Pavlovićima).

U navedenom defteru navedene su hrišćanske familije u Papraći i okolnim zaseocima: Ašćerić, Vidaković, Pavlović, Nikolić, Božić, Norić, Bašić, Kazanović, Zarić, Samardžić, Čabrić, Bobarović, Vidinić (Bunijevac), Antić, Jovičić, Ilić, Savić, Mitrović, Krnjić, Lazić, Đurić, Duganović, Jezidović, Slipović, Belaković, Samardžić, Stanišić, Vukotić, Marjanović, Petrišić i dr.

Dolaskom austrougarske vlasti Papraća kao značajno naselje ima status opštine, kojoj pripadaju naselja Papraća, Borogovo (tačnije današnji Vidakovići), Džanojevići, Korjen, Matkovac, Velika njiva, Zidonje i Vilićevići, odnosno cijela kotlina rječice Papraće, od Bijele zemlje pa sve do ušća Papraće, odnosno njenog spajanja sa drugom sastavnicom Spreče koja dolazi ispod Snagova. U popisima je navedeno da u mjestu postoji policijska stanica (oružnička postaja), crkva i mekteb.

Zanimljivo je da je Papraća kroz cijeli osmanski i austrougarski period, a zatim i u periodu kraljevine Jugoslavije, zajedno sa Šeherom i okolnim područjem Gornje Spreče sve do Gojčina i Jelovog Brda, pripadala istoj administrativnoj jedinici: nahiji (zatim kazi i kadiluku) Birče i kotaru (srezu) Vlasenica. U jednom periodu između dva svjetska rata, objedinjene su dotadašnje opštine Papraća, Vacetina i Gojčin u jednu opštinu, a sjedište opštine je premještano iz Papraće u Matkovac i Gojčin (Pandure).

U tom periodu u pogledu vjerskog života muslimanskog stanovništva, džemati Vacetina, Gojčin i Papraća objedinjeni su u džemat Vacetina (Šeher), što je učinjeno zbog malobrojnosti pojedinih džemata (manje od 300 domaćinstava). Na dužnosti imama i mualima u džematu Papraća bio je Mehmed ef. Ferhatbegović (poznatiji kao hodža Meho), koji je završio čuvenu Čučkovu medresu u Kladnju. U jednom aktu Vakufskog povjerenstva Vlasenica iz 1927.godine, vezano za imenovanje imama u Papraći, navedeno je da je završio medresu u Kladnju pred muderisom Redžep ef. Čučkom, o čemu je priložena svjedodžba. Obavljao je dužnost imama u Papraći sve do izbijanja Drugog svjetskog rata, kada je sa familijom kao muhadžir došao u Memiće, gdje i sada žive njegovi potomci.

Tada je u funkciji bio mejtef u Papraći, za koji nema pouzdanih podataka o vremenu izgradnje (vjerovatno iz osmanskog perioda). U toku Drugog svjetskog rata četničke jedinice su zapalile i porušile objekat mekteba. Izgradnja džamije započela je 1965. godine, a svečano otvorenje izvršeno 1967. godine. Početkom agresije 1992. godine ova džamija je porušena, kao i drugi bošnjački objekti u Papraći. Uz veliku pomoć Ambasade Malezije u Bosni i Hercegovini na temeljima stare sagrađena je nova džamija, koja je svečano otvorena 22. maja 2004. godine.

Iz knjige: Šeher kod Kalesije (sa okolinom), autora Dževada Tosunbegovića

(Gornja Spreča)